In 2024 ontvingen zes inspirerende projecten een bijdrage uit het Samen voor Biodiversiteit Innovatiefonds. Elk initiatief laat zien hoe groot de impact kan zijn als mensen, organisaties en overheden samenwerken aan natuurherstel. Biodiversiteit versterken lukt alleen als we het samen doen – en iedereen kan het verschil maken.
Nederlandse stuifzanden zijn dynamische landschappen die zijn ontstaan in de laatste ijstijd en eeuwenlang in stand werden gehouden door wind en menselijk gebruik. Tegenwoordig zijn deze open zandverstuivingen een toevluchtsoord voor zeldzame mossen, korstmossen, insecten en planten. Maar recent onderzoek laat zien dat jaarlijks meer dan 100 hectare verandert in bos en kwetsbare soorten afnemen.
Een uitheemse zoetwaterslak uit Noord-Amerika, de Amerikaanse schijfhoren, verspreidt zich via aquariumplanten. Inmiddels komt de soort lokaal voor in verschillende Nederlandse oppervlaktewateren. Wat betekent dit voor onze natuur en gezondheid?
Ondanks vele jaren van bescherming zitten er in de omgeving van het Limburgse Ospel nog maar 24 paar patrijzen. Die blijken een sterke voorkeur te hebben voor broeden in akkerranden, wegbermen en slootkanten. “Die zouden we eigenlijk tot 1 augustus dan ook niet moeten maaien”, zegt patrijzenbeschermer Willem Maris in een brandbrief aan Waterschap Limburg.
Het kabinet werkt aan nieuwe doelen voor Natura 2000. Dat doelen meer concreet worden uitgewerkt is een verbetering, maar de optelsom van alle maatregelen leidt er niet toe dat we de doelen ook gaan halen. Daar is echt een forse uitbreiding voor nodig.
Een recent onderzoek van gedragsbiologen van Wageningen University & Research en het Duitse Primate Research Center heeft een bijzonder fenomeen blootgelegd bij wilde chimpansees in West-Afrika: het gebruik van stenen om geluid te maken, vermoedelijk als een vorm van communicatie.
Op 23, 24 en 25 mei vond de landelijke vleermuistuintelling plaats. Niet eerder werden zoveel vleermuizen geteld: 957. In Nederland is de gewone dwergvleermuis de meest algemene soort. Bijna twee derde van de meldingen was van deze vleermuis. Ondanks dat het weer niet overal meezat, werd er op veel plekken geteld. Iedereen bedankt voor het meedoen!
Langdurige droogte vindt in Nederland steeds vaker plaats als gevolg van klimaatverandering. Vergeelde bermen, wegkwijnende kruiden, bomen die halverwege de zomer blad laten vallen en Zuid-Europese planten die zich steeds beter thuis voelen in Nederland. Onze flora past zich in rap tempo aan aan een mediterraan klimaat. Wat verandert er allemaal? En wat kun je als leek allemaal waarnemen?
Zestien Utrechtse waterlinieforten in de provincie Utrecht worden bij-vriendelijk ingericht met steun van de provincie. Willemijn van Hees, ecoloog bij Landschap Erfgoed, neemt ons mee in dit bijzondere project.
De wereldwijde afname van de biodiversiteit is een feit. Dat heeft niet alleen grote gevolgen voor de betrokken planten en dieren, maar ook voor de mens. Gevolgen voor onze voeding, gezondheid, ons klimaat, de lucht die we inademen en het water dat we drinken. Staatsbosbeheer-ecologen Allard van Leerdam en Stefanie Nagelsdiek zetten vier risico’s van een afnemende biodiversiteit op een rij.
Ze prikken en steken ook nog hun tong naar je uit. Langzaam maar zeker vestigen zich steeds meer hartschelpen in onze kustzone waarop je beter niet met je blote voeten kan gaan staan.
Hij is dol op een stikstofrijke omgeving, vindt wisselende grondwaterstanden geen enkel probleem, houdt van een verstoorde bodem, stelt geen overdadige eisen aan de bodemsoort en groeit als het moet zelfs zonder grond, bijvoorbeeld in je dakgoot of in het geluidsscherm langs een snelweg. Kortom: overal waar de mens zijn slordige stempel op de omgeving drukt, voelt de vlier zich thuis.
Invasieve exotische planten bedreigen steeds vaker de biodiversiteit in droge duinen. Uit onderzoek van OBN Natuurkennis blijkt dat als natuurbeheerders ze niet op tijd een halt toe roepen, alleen intensieve en soms behoorlijk ingrijpende maatregelen nog soelaas bieden.
Slijkgras dat zich vestigt op maagdelijke grond aan de kust probeert de risico’s van wegspoelen te vermijden door kleine clustertjes van planten te vormen. Dat schrijft kustecoloog Clea van de Ven in het proefschrift dat zij op 27 mei zal verdedigen aan de Rijkuniversiteit Groningen.
